1403/1/10
آخرین اخبار
آرشیو موضوعی
آثار
آمار وب سایت
تعداد کاربران آنلاین : 1
بازدید امروز : 135
بازدید دیروز : 217
بازدید هفته جاری : 1157
بازدید ماه جاری : 1709
بازدید سال جاری : 1709
بازدید کل : 469154
در اين عصر غمناک بودن


تو مي ماني و صد بهاران

تو مي ماني و يادِ شيرين ياران

 

من امّا،

                          غباري بر اين گرد بادم

                         که بر سقف لرزان باد ايستادم

                       و اکنون بر اين خاک سنگين و تيره

ز پاي اُفتادم

 

در اين عصر غمناکِ « بودن»

و اين بيمگاه صبوري و تسيلم

مرا آب مي شويد از خاک

و با خود بَرَد تا نهانگاه آرام دريا

در آنجا که خورشيد زيبا

تن سردِ تنهايي آب ها را

در آغوش پر مهر خود مي فشارد

و مي کوچم از گرمي آب

به آن شطِّ آبي

و مي خوابم آزاد،

در گيسوان طلائي خورشيد،

چه خوابي!

و چون از امانگاه ساحل گذر مي کني با غرورت

صدا کن مرا، تا که برخيزم از خاک

و افسون گيراي چشم تو را

در رخ آشتي خواه تو

بار ديگر ببينم

و در پيش پاي تو

                        يک بار ديگر

صفي از صدفهاي دريا بچينم .

نظرات بینندگان انتشاریافته: 0 غیرقابل انتشار: 0
نظر شما
نام و نام خانوادگی:  
آدرس سایت:  
رایانامه:  
متن پیام: