به سرزمين نگاهت اسير مي آيم

تو بارگاهت را

به خون ناحق دلها آذين بند

که خطبه خواهم خواند

وقفل هاي ضريح تن تورا

                                 خواهم لرزاند

به سرزمين نگاهت اسير مي آيم

ببار...

خشم عتيقت را

لبان تشنه من شوکران جام تو را مي خواهد

ببار...

ميان خوانِ غضب خون من گواهي خواهد داد

که از سلاله گمنام خانوادة خاکم

و از عشيري منظومه هاي بي خورشيد

ببار...

که شوکران تو حکم شراب را دارند

به سرزمين نگاهت اسير مي آيم

برادرانم را

کنار شطّ نجابت کشتند

و ذوالجناحم را،

                     دشتهاي سوخته بلعيدند

سرم به تارک نيزه،

                      تو را تلاوت مي کرد

چه سوختني، آه

که آسمان تب داشت

و خيمه خيمه مرا التماس بدرقه مي کرد

و نيزه نيزه مرا خشم

و شام، شام غريبانة مهاجرت من

به سرزمين تو بود

به سرزمين نگاهت اسير مي آيم

سکوت - خطبه طولاني منست

لبان ساکت من،

                    خيزران دست تو را مي خواند